هرچند که تکنیک‌های تربیتی والدین، به ندرت دلیل اختلالات رفتاری کودکان شناخته می‌شود، اما طرز برخورد آن‌ها نقشی حیاتی در بهبود اختلالات و مشکلات رفتاری کودکان ایفا می‌کند.

از نظر پژوهشگران،تکنیک های تربیتی والدین  را می‌توان به طور کلی به ۴ دسته تقسیم کرد:

۱. فرزندپروری پادگانی: تکنیکی شامل قوانین قاطع و بدون سازش. در این تکنیک کودک هیچ نقشی در تغییر قوانین بازی نمی‌کند.

۲. فرزندپروری مقتدرانه: در این روشِ تربیتی هم قوانینی قاطع وجود دارد، اما والدین مایلند نظر کودک را در مورد هر قانون بدانند. اگر روش اول را به دیکتاتوری تشبیه کنیم این روش بیشتر به دموکراسی شبیه است.

۳. فرزندپروری آسان‌گیرانه: نسبت به دو روش قبلی تعداد قانون‌ها و درخواست‌ها از کودک بسیار کمتر است. در این روش تقریبا نظم و انظباطی در خانه وجود ندارد و پدر و مادر بیشتر نقش دوست را برای فرزندشان بازی می‌کنند.

۴. فرزندپروری بی‌توجهانه: هیچ قانونی وجود ندارد و برخورد بین فرزند و والدین بسیار کم است. در این روش وابستگی بین کودک و پدر و مادر در کمترین حد ممکن است و معمولا کودک از طرف والدین نادیده گرفته و یا طرد می‌شود.

درحالیکه روش دوم بیشترین شانس را برای تحویل فرزندانی شاد، با تربیت درست دارد؛ روش چهارم احتمالا به داشتن کودکانی بدون اعتماد به نفس، ناتوان در کنترل خود و فاقد صلاحیت منجر خواهد شد.

این ۴ روش تربیتی به ما می‌آموزد همانگونه که کودک به قوانین روشن و عواقبی حتمی درصورت شکستن آن قوانین نیاز دارد؛ به همان میزان نیز پدر و مادری مهربان می‌خواهد که حرف‌هایش را بشنوند و همیشه آماده حمایت و راهنمایی کردنش باشند.

دکتر روانشناس کودک خوب در تهران