تنهايی سه شکل مختلف دارد: «تنهايی بين فردی»، «تنهايی درون فردی» و «تنهايی وجودی».
➖تنهايی بين فردی :
اين نوع تنهايی معمولا به صورت بی کسی، جدا افتادن و دور شدن از افراد ديگر تجربه می شود.
دلايلی که فرد می تواند دچار اين نوع تنهايی شود، عبارتند از:
_ناتوانی در برقراری ارتباط
_فقدان مهارت های اجتماعی
_زندگی در مکانی دور از مردم
_ناتوانی در ايجاد صميميت با دیگران و ...
➖تنهايی درون فردی :
تنهايی درون فردی، فرآيندی است که در آن، فرد با اجزای مختلف وجود خود ناآشناست. او در واقع با خودش غريبه است.
آدم ها در اين نوع تنهايی، خودشان را باور ندارند، استعدادها و توانايی های خود را ناديده می گيرند و از آرزوهايشان دست می کشند.
بهترین راه درمان بیش فعالی
بسیاری از افراد فکر می کنند از تنهایی "بین فردی" می ترسند و می خواهند همواره یک نفر در کنار آن ها باشد... در حالی که آنچه در واقع آزارشان می دهد تنهایی "درون فردی" است.
این افراد با خود، بیگانه اند و می ترسند زمانی را با خود تنها باشند و خلوت کنند. آن ها نمی توانند خودشان را تحمل کنند و برای فرار از خودشان، ترجیح می دهند رابطه برقرار کنند.
➖ تنهايي وجودی :
اين نوع تنهايی مربوط به معنایی است که افراد به زندگی و مرگ می دهند و شامل تجارب آن ها می شود.
تجربه تولدی که در آن تنها بودیم و تجربه مرگ که روزی تنها خواهيم مرد.
تجربه آنچه که روزی به دست آوردیم و روزی از دست دادیم.
ما در نهایت، در تجربه تولد و مرگ تنها هستيم و اگر آن را نپذیریم، دچار "اضطراب وجودی" می شویم.