این خاطره رو برای خانم marzia که دلش شکسته مینویسم
۲۴ سالم بود ، با مردی آشنا شدم که هیچ وقت مشکل خانواده اش را نگفته بود....
نامزد بودیم و رفت و آمد ها بیشتر شده بود،تا این که کم کم متوجه شدم،برادرهاش بچه ندارن یا تفاوت سنی آنها با بچه هاشون زیاده،خیلی شک کردم و به همسرم گفتم،اما همسرم گفت که نه مشکلی نیست...اما با فضولی و کنجکاوی های خودم ،متوجه شدم که جواب مثبت به مردی داده ام که به طور ارثی ،اسپرم ندارند و یا خیلی کم دارن
دو راه بیشتر نداشتم،این که نامزدی را به هم بزنم و راه دوم این که با این مشکل کنار بیام
شب ها و روزها با خودم کلنجار رفتم و انتخاب کردم:اون بیچاره که مقصر نبود ،چرا باید تاوان یک مشکل را پس میداد؟؟؟اون چه گناهی داشت؟؟؟اگر خودم همچین مشکلی داشتم چه انتظاری از او داشتم؟؟؟؟؟
و خلاصه این فکر و خیال ها باعث شد که چند ماه بعد عقد کنیم..
و من این راز را با خودم نگه داشتم و به خدا گفتم من با تو معامله کردم ،کمکم کن از انتخابم پشیمون نشم...
بعد از ازدواجم هیچ وقت جلوگیری نکردم و هر ماه منتظر بودم....
هر ماه بی بی چک منفی....
و بدتر از همه این که خبر بارداری دیگران رو میشنیدم و کلی حسرت و افسوس
توی یه برگه اسم همه دوست و آشناهایی که همزمان با من ازدواج کرده بودن و الان بچه داشتن یادداشت میکردم و افسوس میخوردم
این تعداد به ۴۸ رسیده بود و من پر از حسرت....
گاهی میرفتم توی آینه و یه پیرهن میزاشتم زیر لباسم،تا شکمم جلو بیاد ،
گاهی توی اتوبوس و مترو خانم حامله میدیدم میرفتم جلو و بهش میگفتم که منم حامله ام....
گاهی لباس بارداری میخریدم....
بعضی وقت ها با خودم فکر میکردم،چرا همچین انتخابی کردم،اگر با مرد دیگه ای ازدواج کرده بودم ،الان حامله بودم....
اما سریع از فکرم پشیمون میشدم و میگفتم همسر بیچاره ام چه گناهی کرده؟مگه مشکلش دست خودش بوده...
تا این که تصمیم گرفتیم ،که بریم ivfکنیم
و اونجا بود که من برای اولین بار معاینه شدم و از این به بعد باید این مراحل طی میشد
در طول دو هفته شاید بیشتر از ۶۰ تا آمپول تزریق میشد و....
و در یک روز سرد زمستان،من ivfشدم ،و باید ۱۴ روز منتظر نتیجه بودم،به جز خودم و همسرم هیچ کس از موضوع خبر نداشت و من ۱۴ روز در خانه تنها ماندم و دلخوشیم آمدن همسرم از سر کار بود.....
برای گرفتن جواب آزمایش دل توی دلم نبود...
رفت و برگشت قلبم رو حس میکردم.
یهو پرستار گفت ،متاسفانه منفی...
آروم آروم روی برف ها قدم زدم و روی نیمکت سرد پارک نشستم و .....
توانایی نه گفتن به همسرم رو نداشتم...
روی برگه نوشتم که جواب منفی بود و دسش دادم و خودم رفتم گوشه ای از آشپزخانه نشستم....
۴ ماه از این جریان میگذشت و من افسرده تر از قبل(اما همیشه برای همسرم شاد بودم و اجازه ندادم متوجه غصه ام بشه)
کم کم به روزهای میلاد آقا امام رضا نزدیک میشدیم و من دل شکسته....
طاقت نیاوردم به همسرم گفتم بیا بریم مشهد،بدجور دلم هوای آقا رو کرده...
همسرم گفت ما چندین بار رفتیم،بیا یه کاری کنیم
برای یه خانواده که تا به حال نرفتن ۳ شب هتل رزرو کنیم و خودمون همبن جا از راه دور زیارت کنیم
گفتم باشه...
شب میلاد آقا بود و من تازه از جشن میلادشون که یکی از دوستام گرفته بود برگشته بودم
توی مسیر خیلی گریه کردم و همش زیر لب این آهنگ رو زمزمه میکردم"کسی ندیدم اینجا که ناامید برگرده"توی دلم میگفتم آقا کسی ناامید بد نمیگرده
حتما حاجت خیلی ها رو دادی که هر سال حرمت شلوغ تر از قبل میشه،مگه میشه حاجت ندی،اگر نمیدادی که هیچ کس نمی اومد،همه ناامیدها اینجا جمع شدن....
رسیدم خونه،حال خوشی نداشتم،هنوز یک هفته به موعد پریودم مونده بود..
از هرچی بی بی چک بود متنفر بودم
یه دونه توی خونه مونده بود که اون رو هم بدون استفاده انداختم
یهو وسوسه شدم و اون رو درآوردم و ......
اینجا بود که معجزه زندگی من رخ داد
ای خدا چی می دیدم....
فکر میکردم چشمهام اشتباه دیده،بی بی چک رو بردم توی تراس،بردم زیر چراغ مطالعه و....
به همسری نشون دادم ،گفت الکی ،خطای بی بی چک بوده...
همون شب رفتیم آزمایشگاه
و دوساعتی رو همونجا قدم زدیم با هزار فکر و خیال
همسرم ناامید و من امیدوار
بعد از دوساعت جواب آزمایش اومده
بله ،من مادر شدم،همسرم بابا شد
خیال میکردم از شنیدن این خبر هر دو ما کلی گریه کنیم و ...
اما هر دو در بهت و ناباوری بودیم
همسرم شوکه بود
و من از اون شوکه تر....
و این طور شد که من در شب میلاد آقا امام رضا،درست یک هفته زودتر از موعدم فهمیدم مادر شدم....
یا امام رضا در حق من معجزه کردی
درحق همه آرزومندان معجزه کن
به حق جوادت